Ik probeer de kwetsbaarheid van het landschap uit te drukken. Een eenheid met onszelf als onderdeel van het landschap. We zijn het landschap. Ik wil mijn glaslandschappen iets menselijks geven, iets tastbaars, iets verlichtend, iets wat oproept tot tederheid, tot genegenheid, tot aanraking, tot koesteren.
Gevoelens die je kunt ervaren in de stilte van het landschap. Het contact.
Ik vertaal wat ik ervaar en het is aan mij omdat zo zuiver mogelijk te doen. Het is mijn taak om het hoogst mogelijke eruit te halen en om te zetten in mijn vorm, in glas.

“Schoonheid kun je overal leren zien, als je maar durft te ervaren”

Het glaswerk van Ans is een voortdurend ontvouwen van schoonheid. De snelheid van het omvormen vanuit de hitte naar loom afkoelen. Van binnen naar buiten als een oerdrift. Een spanningsveld van bestaande vormen die als vanzelf in een andere vorm vloeien. Krachtig, onstuimig, en kwetsbaar maar altijd met een intensiteit die je vol liefde meeneemt naar alle vormen van het leven zelf. ‘Marit Meijer’