Met een veldezel en als het regent vanuit zijn auto schildert hij deze beelden met olieverf op paneel. Hij werkt snel: een voortdurende strijd tegen het veranderende licht, de bewegende beesten die éénmaal gewend aan de schilder in de wei niet meer schichtig weglopen maar zich toch ook niet gemakkelijk als pin-up model beschikbaar stellen.

Mooi weer is voor Hans niet nodig, ook als het waait en regent is hij in zijn element. Regen en sneeuw, ochtendmist en avondschemer dagen hem uit tot impressionistisch en als het ware op de tast zoeken naar beelden waarbij geisoleerde delen van het paneel pure abstractie lijken te zijn. Een korzelige streep licht aan de einder, onder donkere wolkenpartijen in de wind, een paar scheuten fel zonlicht door het gebladerte van een boom vallend op de schonken van een kleine kudde koeien, vage contouren van een schip aan de kade in het platte grijs van een herfstdag.

Hans Versfelt ontwikkelt zich in hoog tempo tot een virtuoos schilder van het licht, het Hollandse licht wel te verstaan zoals het nergens anders te vinden is en zoals dat rechtstreeks ons gemoed in schiet.  (Tekst Frans Tegel)